Televizyon benim gibi çirkinler için bile gelecek vadediyor. 

Tiyatro için yazmak içimden akan, yaşamımı gerçek kılan bir nefes gibi. Ama kiminle temas etsem, kiminle birlikte oyunculuk kelimesini sarf etsem, tiyatroya saygılar sunuluyor, hızlıca teğet geçerek insanların aklı da, hevesi de televizyon diyor, yeni çarpıcı kelime dijital diyor, diziler, filmler, şanlar, şöhretler daha neler neler diyor.
Tam anlamıyla Hollywood olmasak ta, sinema sektörü artık sanayi olma yolunda büyük mesafeler kat ediyor. Renklenme çok görülmese de, canlanma o biçim. Ajansların sayısı ciddi rakamlara varsa da, menajerlik sistemi yavaş yavaş şekil almaya başladı. Hala yoğunlukla on, bilemedin 15 jönün etrafında dönen bir zeminde sürükleniyoruz.
Eskiye göre dijitallerinde devrede olmasından kaynaklı, daha çok film çekildiğini görüyorum. Ayrıca bu sene bilinen ulusal kanallar da bile dizilerin sayısı arttı. Dijitalin rekabeti. Ama yine de sektör dinozorları ve yeniliğe açık olmayan yapımcı telaşlarıyla birbirine benzeyen üretimlerden sıkıldık. Bu garantici ulusal kanal yapımcılarını, ekstra farklılık deneyen dijitalciler adam edecek diye düşünüyorum.
Hep aynı adamların ve kadınların çektiği,  konusu ve dokusu aynı diziler. Zengin ve ultra zengin ve üffff bu kadar para kimde olur ve zenginlerin kıskanacağı kadar zengin dizilerini izlemeye doyamadık. Bir iki tane fakir ve zavallı insanlar topluluğunun merkezde olduğu diziler de vardı ama onlar bile kısa bir süre sonra aslen fakir değilmişler, meğer üfff derece zenginlerin kaybolan çocuklarıymış ya da kürekle para hooop gelmiş diziler.
Ben bizim semte bakıyorum da ben orta karar bir tipteyim. Benden biraz daha çirkini, az güzeli ve genelde tek tük güzel ve yakışıklının sefa sürdüğü ortalama çirkinlikte bir topluluk. Şaşkınlık içindeyim ki; bu dizilerde sadece inanılmaz yakışıklı çocuklar, wowww dişilikteki kızlar ana castta rol alıyor. Biz çirkinlerde izliyoruz. Çirkinlerde oynamıyor değil. Kötüler çirkin hep. Ayşen Gruda bu zamanda doğsa şimdi sadece mafya anası olarak bilinirdi ve öyle bir değeri tanımıyor olurduk.
Bu konseptin dışında olan farklı diziler denenmiyor değil ama  5-6 bölümde final yapıyorlar. Olması gereken muhteşem dizi karekterleri gizemli ve illegal para kazanalar oluyor. Öldürmek basit zaten. Haşere gibi öldür gitsin. Öldürenleri de izleyenler olarak bir seviyoruz ve bilemedim neden seviyoruz? Sanki çocuklarımıza; “sen de öldür ve zengin ol, bizi çok mutlu edersin! “ mesajı verir gibi. Güzel kızlar, yakışıklı erkekler, bol para muhteşem arabalar sanki öldürebilenin ikramiyesi gibi. Mafyanın yanındaki adamlar da ne sempatik değil mi? Aklımıza mukayyet olmasak, “Bizi de vur, bizi de vur!” çığlıkları atacakmışız gibi. Bir detay da var aklımda; bu adamlar koyu gri bile giyinmiyorlar. Hep siyah. Evet renklerin de bir tasarımı vardır sanatta ama her dizi de her köşeden aniden çıkabilen onlarca Man in black amcalar bazen hangi dizideyiz acaba şaşkınlığı yaratıyor.
Başka bir kanala bakacak olursak orada benim rol bulma şansım çok daha fazla. Ama yine ana casta giremiyorum. 5 Alp’in 6 Moğal ve 8 bizans askerini dövdüğü diziler. Ana casta giremesem de kendime sürekliliği olan bir işi bulduğumu sanıyorum. Sürümden kazanacağım. Moğolların ve Bizansların yüzü kapalı olduğu için her bölümde 5 kere ölebilirim ve her bölümde oynatırlar. Orta çirkinlikteki rolüm garanti yani. Arada da o nereden çıktığı belli olmayan çirkin ve siyahlı, mafya baskın sahnelerinde oynasam, iki yıla kalmadan en yüksek modelinden kuş gurubu bir arabayı altıma çekerim.
İşte böyle düşününce insan doğruları anlıyor. Dizi ve filmlerin çeşitlenmesinin önemsiz ve kişisel gereksiz abartım olduğunu anladım. Desenize televizyon benim gibi çirkinler için bile gelecek vadediyor.  

@erimserapofficial kasım 2023