MEDYA ve ÇUVALDIZ.. 

Öyle bir süreç yaşıyoruz ki; insan ilişkilerini, esnafı, STK'ları, resmi kurumları, iktidarı, muhalefeti, siyasi partileri, sokakta "Söylersem başıma bir iş gelir mi?" korkusuyla da olsa eleştiren sesleri ekranlara, gazete sayfalarına taşıyan medyanın 4’üncü olmayı 5’inci güç internete teslim olması, medyanın bırakın kuvvet olmayı  "kuvvet" kelimesi ile yan yana bile anılmıyor artık. 

Hem, geçen bir haftaya bakmak hem de, " Medya kendini eleştirebiliyor mu? Sorusuna cevap aramak gerekmiyor mu artık. Yani, iğneyi başkalarına çuvaldızı medya kendine batırabiliyor mu? Sorusuna somut örneklerle cevap arayalım.

Hakkında 102 dava açılan, İBB ve TBB Başkanı Ekrem İmamoğlu‘nun 30 yıl önceki diplomasına harcadıkları mesainin, milyonda birini AK Parti Genel Başkanı ve Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın diplomasına, binde birini hastanelerde öldürülen bebekler, taciz ve tecavüze uğrayan kadın ve çocuklar, Bolu' da otelde yanarak ölen 78 kişi için harcamayan bir medyanın varlığının, toplumun haber alma hakkına saygısızlıktan öte, medyanın tarafsızlığını ve güç olmaktan çıktığının somut göstergesi değil mi? 

İnsana, insan yaşamına medyanın göstermediği "Haber verme" ilkesi yıllardır doğa talanının önlenmesi değil artmasının da nedeni. Örneğin; Turizm Bakanı M. Nuri Ersoy'un, Antalya’da orman vasfındaki 8 futbol sahası büyüklüğünde ve proje değeri 4.7 Milyar Lira olan araziyi, 23 kez mahkemelerin iptaline rağmen, yetkisini kullanıp sahibi olduğu ETS İştiraki Nebula Otelcilik’e tahsis ettiğini kaç gazete, kaç TV ya da son yılların kişisel Youtube kanallarında okuyup, duyup öğrendi toplum. Cevabı bir elin parmakları kadar bile değil. Peki, yazmayan duymayan, bunlar haber değil diyerek gözü kulağı ağzı bağlı olanların sayısı, hiç düşünmeden kaçımız söyleyebiliriz...

Turgut Özal’ın rüşvet tartışmaları havada uçuşurken, konunun üzerine devlet ciddiyeti ve yasalarla gitmek yerine, yasaları görmezden gelip, "Benim memurum işini bilir" sözünü o günü yaşayanlar, rüşvetin bu dönemde ne kadar önemsiz sayıldığını da bugünü yaşayanlar biliyor değil mi? Medyayı, plazalara taşıyan yolu açan, plazalarda sokağa topluma lüks odalarından bakıp, bu lüks yaşamı tercih eden medya çalışanlarının yaşama da mesleğe bakışının da değişmesinin ve bugünkü medyayı yarattığını da unutmamak gerek. 

Yakın bir günden çok taze bir haberle somutlaştırmak gerekirse: CHP'nin Cumhurbaşkanı adayı İmamoğlu'nu eleştiren bir kişinin, ailesi ile birlikte,  internet üzerinden, uzun namlulu silahlar gösterilerek tehdit etmesi, klasik tanımıyla söyleyeyim iktidar yanlısı medyada "haklı olarak" günlerdir yazıldı ve konuşuldu. Şehir eşkıyaları, emniyet kuvvetlerimizin başarılı çalışmaları sonucu yakalandı ve tutuklandı. Buraya kadar her şey normal. Garip olan, medyanın bakışını gösteren somut olayda burada bir kez daha karşımıza çıktı. Aynı günlerde, "Ekrem İmamoğlu davalardan kurtulsa bile aday olamaz, biri çıkar kafasına sıkar" diyen eşkıyanın bırakın yakalanması kimliği bile ortaya çıkmadı. Ve bu iki somut olaydan ilki siyasi ve ekonomik gücün yanında tavır alan medya tarafından davul zurna eşliğinde (ki, bu iki eşkıyayı kimin azmettirici olduğu vs. somut olarak belli değil.) ilan edildi. İkinci olay ise daha vahim, "kafasına sıkar" diyen, bunun içinde "Reis izin vermiyor" diye Cumhurbaşkanı Erdoğan'ı zan altında bırakan eşkıya hiç haber bile olmadı. Çıktığı gibi kayboldu.

Ve tabii yasa dışı bahis operasyonunda gözaltına alınan bir numaralı zanlının kısa süre önce Flaş TV'yi satın alan bir medya patronu olması da medya nereden nereye sorusunun en önemli nedeni.

Bunları yazarken, bizlerde tüm medya kuruluşları da medya çalışanları da iğneyi karşındakine çuvaldızı kendine batırırsa haber alma haber verme gibi ilkeli değerli bir meslek olan gazeteciliğe yeniden kavuşabilir miyiz? Bunu da, ülkede ki siyasi gelişmeler ve olası bir seçim sonrası göreceğiz.
(Tuna BÜYÜKŞAHİN)